cryptovaluta
In deel I van deze reeks kreeg u wat basiskennis over cryptocurrencies, en… dat liet ons met een bittere nasmaak achter. Het betoogde dat cryptocurrencies eigenlijk helemaal geen munteenheden zijn, maar dat ze er in plaats daarvan alleen maar in waren geslaagd het grootste en meest toegankelijke casino ter wereld te creëren (na Wall Street). We eindigden met een verklaring die veel liefhebbers waarschijnlijk provocerend zullen vinden: blockchain is een oplossing waar nog een probleem voor gevonden moet worden…
Tegenargumenten voor deze stelling gaan ongetwijfeld over Ethereum, een andere blockchain waarop in deel I meermaals werd gezinspeeld, maar die nu een volledige inleiding behoeft. Ethereum biedt belangrijke conceptuele verbeteringen ten opzichte van Bitcoin, en introduceert een hele reeks nieuwe toepassingen rond zogenaamde “slimme contracten”. Deze toepassingen omvatten gedecentraliseerde autonome organisaties (DAO’s) en non-fungible tokens (NFT’s). En dus moeten we opnieuw diep in de technische aspecten van de technologie duiken voordat we zelfs maar kunnen nadenken over de aard van wat deze technologie nou eigenlijk oplevert.
Tijd voor Ether
In 2013 publiceerde Vitalik Buterin, een jonge Bitcoin-fanaat, zijn eigen ontwerp voor een cryptocurrency. Volgens hem was er geen reden waarom de blockchain alleen eenvoudige transactieregistraties zou bevatten – stelt u zich eens voor wat er zou gebeuren als hij in plaats daarvan code zou bevatten.
Er past zo veel code in!
Ethereum ondersteunt nog steeds het overbrengen van zijn onderliggende “valuta” (Ether) van de ene rekening naar de andere, maar dat is nog niet alles. In plaats daarvan kunnen deelnemers binnen het netwerk programma’s (“slimme contracten”) schrijven, deze opslaan in de blockchain, en andere mensen laten interageren met de functies die ze blootstellen [1] De programmeertaal die op deze blockchain wordt gebruikt heet Solidity, en stelt programmeurs in staat functies te definiëren die specifieke machtigingen hebben (d.w.z. dat alleen de huidige eigenaar van het contract er toegang toe heeft) of een betaling vereisen om te worden aangeroepen, wat de basis vormt voor slimme contracten.. Deze doorbraak verandert de aard van de blockchain: waar Bitcoin een gedistribueerde database was, wordt Ethereum een gedistribueerd register van programmatoestanden. Het concept van transactievergoedingen (nu “gas” genoemd) werd herzien om rekening te houden met dit nieuwe paradigma, en gebruikers betalen nu een vergoeding per uitgevoerde instructie [2] Naast de vergoeding per instructie kan er ook een variabel bedrag worden gekozen door een verzender. Door te kiezen voor een grotere “fooi” kan een transactie voordringen in de rij en zo vóór de anderen worden verwerkt. Dit leidt tot “gasoorlogen” wanneer meerdere bieders om een aankoop strijden. Het all-time record (1 mei 2022) stond op ongeveer 200.000 dollar.. Deelnemers aan het netwerk valideren niet alleen transacties zoals vroeger, maar draaien ook de code van het contract om de nieuwe staat ervan te berekenen en op te slaan nadat de gevraagde functies zijn uitgevoerd. Dit leidt ertoe dat Ethereum-gebruikers verwijzen naar de “Ethereum Virtual Machine”, die doet denken aan een metacomputer die naar verluidt uit het totale systeem voortkomt.
Dankzij dit concept verwacht Ethereum niet minder dan een revolutie te ontketenen in de manier waarop wij over computergebruik denken, met zijn ingebouwde kader van gedistribueerd maar vertrouwensloos programmeren. De achterliggende gedachte is dat toen Bitcoin de aanval op het bankwezen inzette, het eigenlijk aan ambitie ontbrak. Veel andere industrieën zitten immers vol met tussenpersonen en vertrouwde partijen die vervangen zouden kunnen worden door een doordacht slim contract: verzekeringsmaatschappijen, pakketbezorgingssystemen, en waarom ook niet: overheden op een dag ook?
Slimme contracten (zijn domme programma’s)
Een zeer vervelend patroon dat u inmiddels wellicht hebt opgemerkt is de overvloed aan domeinspecifieke (en eerlijk gezegd onnodige) terminologie. De cryptocurrency-wereld heeft een voorbeeld genomen aan de financiële sector en verdoezelt wat hij doet achter indrukwekkend klinkende taal. En ik vermoed in een poging om mensen ervan te weerhouden de activiteiten ervan te onderzoeken. Het is iets waar we gedurende de hele reeks tegen moeten vechten.
Een voorbeeld: slimme contracten, waarvan ik moet aannemen dat ze deze naam hebben gekregen vanwege de zeer geruststellende associaties die ze in de echte wereld oproepen. Contracten worden als iets veiligs gezien, dus als ze ook nog eens slim zijn, moeten we bijna wel met iets onfeilbaars te maken hebben. Helaas blijken slimme contracten dubbele miskleunen te zijn. Ten eerste kunnen ze slechts zo slim zijn als hun programmeurs, en ik laat het aan de lezer over om te bepalen wat dat precies betekent. Ten tweede, hoewel ze bindend zijn (omdat blockchain-operaties onomkeerbaar zijn), bieden ze geen van de garanties die traditioneel met echte contracten worden geassocieerd. Er zijn geen crypto-rechtbanken waarop u zich kunt beroepen als het contract wordt geschonden, of als blijkt dat u niet echt contractueel bekwaam was (bijvoorbeeld als u minderjarig bent), of als het contract in eerste instantie niet eens legaal was. Slimme contracten worden ook wel dApps (gedecentraliseerde apps) genoemd, wat naar mijn mening een iets betere term is.
Ethereum-aanhangers schieten systematisch elk bezwaar tegen de aard en de verdiensten van slimme contracten neer met de uitdrukking Сode is Law. “Code is Law” draagt het idee uit dat aangezien een slim contract uit code bestaat, er geen gelegenheid is voor dubbelhartigheid. Wat in het contract staat, wordt uitgevoerd door neutrale machines in het netwerk, en het blockchain-mechanisme biedt sterke garanties dat er niet met het resultaat wordt geknoeid. Alle interacties met het contract (via functieaanroepen) worden ook publiekelijk geregistreerd op de blockchain, wat vals spel ontmoedigt omdat het zo voor de hand ligt. Wat is het probleem dan?
Een van de problemen zou voor iedereen met zelfs maar beperkte ervaring in programmeren al duidelijk moeten zijn. Stelt u zich voor dat u code moet schrijven die met duizelingwekkende bedragen omgaat, met een ingebouwd bug-bounty-systeem (hacker-takes-it-all), en dat u die code maar één keer kunt committen voordat iedereen in de wereld ermee kan werken. Vergeet niet dat gegevens op de blockchain niet kunnen worden gewijzigd, en het zou inderdaad een slechte zaak zijn als contracten kunnen worden gewijzigd nadat mensen ze zijn gaan gebruiken [3] Er zijn manieren om upgrade-mechanismen aan te bieden, maar die zijn duur en vereisen het opzetten van een complexe architectuur. Bovendien creëert de invoering van dergelijke onvoorziene omstandigheden een catch-22 waarin de mogelijkheid om bugs te repareren een mogelijkheid tot misbruik voor contractontwikkelaars opent.. Hoe zeker bent u van uw vermogen om precies nul fouten te maken?
Als u het probleem van de andere kant bekijkt, hoe groot is dan de kans dat u als gebruiker van slimme contracten “echte toestemming” krijgt als u daarvoor een letterlijke code-audit moet uitvoeren? Dit is geenszins theoretisch. Afgelopen april kreeg het AkuDreams NFT-project een flinke tegenslag te verwerken toen er verschillende bugs werden ontdekt waardoor de dApp in een impasse raakte. Dit resulteerde in het equivalent van 34 miljoen dollar dat voor altijd in het contract zat, zonder dat iemand (inclusief de oorspronkelijke ontwikkelaar!) toegang heeft tot de fondsen [4] Een diepgaande analyse van de bugs in de dApp is hier te vinden en illustreert goed het soort tragische subtiliteiten die de geest van een contract kunnen vernietigen.. Dura lex, sed lex?
De ketterij van onveranderlijke programma’s
Optimisten zouden op dit punt kunnen zeggen dat hoeveel voorbeelden van gebrekkige contracten ik ook aanhaal, het niet betekent dat de contracten niet goed kunnen worden uitgevoerd, en dat het veld gewoon meer tijd nodig heeft om te rijpen en expertise te verwerven. Maar ik zou het tegenovergestelde willen beweren: als we zien hoe onbekwaam het veld lijkt te zijn om op een veilige manier objectief eenvoudige toepassingen te ontwikkelen, lijkt het hele idee om ooit over te stappen op complexere contracten nogal absurd. Wie gelooft dat hele verzekeringspolissen kunnen worden vertaald naar dApps is ofwel een programmeur die absoluut geen idee heeft van de complexiteit van verzekeringspolissen, ofwel een verzekeraar die nog nooit in zijn leven een regel code heeft geschreven (afgezien van het feit dat blockchains zaligmakend onwetend zijn van de meeste dingen die in het echte leven plaatsvinden, zoals branden of auto-ongelukken).
Nu ik al meer dan 10 jaar in de beveiligingsindustrie werk, voel ik me verplicht u te melden dat iedereen die serieus overweegt real-life technologieën te migreren naar een write-once-omgeving, een volslagen dwaas is. Nog afgezien van alle problemen die blockchains opleveren (zoals beschreven in deel I van deze reeks), leert de geschiedenis ons dat programmeerfouten kunnen en zullen gebeuren en dat patches een absolute noodzaak zijn. In het ergste geval kan er ooit een ontwerpfout in Solidity zelf worden ontdekt, zoals in het verleden in tal van andere programmeertalen is gebeurd. Wat zou er dan gebeuren met al die vastgelegde contracten?
Dit gebrek aan flexibiliteit is in alle opzichten stuitend. Wat gedaan is, is gedaan op de blockchain: foute programma’s kunnen niet worden teruggenomen, en ongelukken en hacks kunnen niet worden teruggedraaid, zelfs niet als u op de een of andere manier een gerechtelijk bevel zou krijgen. Het zal u niet verbazen dat een dergelijk meedogenloos ecosysteem – waar u zelden meer dan een klik verwijderd bent van de financiële ondergang – ook een vruchtbare bodem is voor scams (waarover later meer).
Decentrale autonome organisaties (DAO’s)
Voordat we verder kunnen gaan met NFT’s, is er nog een laatste concept dat ik wil introduceren, al was het maar omdat dit me naar het meest ongelooflijke maar veelzeggende verhaal van de hele cryptocurrency-industrie leidt.
Nu we ontdekt hebben wat dApps zijn, denk ik dat het niet al te moeilijk zal zijn om u voor te stellen dat ze ook gebruikt zijn als een soort bestuurssystemen. U kunt DAO’s zien als slimme contracten waarin gebruikers fondsen kunnen bundelen. Het contract codificeert een vooraf bepaalde reeks regels (die al dan niet naar behoren kunnen worden uitgevoerd) – zoals de wijze waarop de middelen worden gebruikt, hoe ze kunnen worden opgenomen, onder welke voorwaarden, enzovoort.
Voorstanders zeggen dat DAO’s het potentieel hebben om de maatschappij te revolutioneren en machtsstructuren te herdefiniëren: ze kunnen transparante en eerlijke managementvormen mogelijk maken en de toekomst van gemeenschapsbestuur vertegenwoordigen. Ik vind het kernidee om sociale interacties op te lossen door middel van starre, in cybersteen gegraveerde regels echter zeer gebrekkig. Zelfs als sociale interacties in code konden worden omgezet (wat niet het geval is), zelfs als ze konden worden geïmplementeerd zonder bugs of problematisch emergent gedrag (wat niet het geval is), zijn normen voortdurend in beweging. De wereld verandert elke dag. Soms is het gewoon nodig dat de regels van gisteren vandaag alweer overtreden worden.
De allereerste DAO werd opgericht in mei 2016 en heette simpelweg “The DAO”. Verleid door het klaarblijkelijke potentieel en de kans om deel te nemen aan dit unieke sociale experiment, stroomden de mensen naar het project toe, waardoor het destijds ongeveer 150 miljoen dollar opbracht. De DAO zou moeten werken als een gedecentraliseerd risicokapitaalfonds. Mensen zouden projecten voorleggen aan de ondernemende DAO-leden (ongetwijfeld pas afgestudeerd aan de gerenommeerde Reddit School of Economics), die hun stemrecht zouden gebruiken om te beslissen welke projecten zouden worden gesteund.
Helaas voor hen leidde weer een kwetsbaarheid in slimme contracten ertoe dat een aanvaller ongeveer een derde van de door het fonds beheerde ETH kon wegsluizen. De hoeveelheid gestolen valuta vertegenwoordigde ongeveer 5% van alle munten in de blockchain. Hoewel dit een duidelijk geval van “jammer dan, code is wet” lijkt, waren genoeg grote spelers in het ecosysteem erop gebrand om een zogenoemde “hard fork” te organiseren. Ze creëerden een kopie van de blockchain waarin de frauduleuze transactie… nooit plaatsvond, en begonnen die toen te gebruiken – waardoor in wezen de werkelijkheid werd opgesplitst in twee alternatieve versies. Alle grote spelers en de Ethereum-ontwikkelaars zijn officieel overgeschakeld op de niet-gehackte “tijdlijn” en zijn die sindsdien blijven gebruiken, waardoor het de de facto standaard is geworden. De andere versie, later Ethereum Classic genoemd, leeft voort als een derderangs cryptocurrency die zo gecentraliseerd is dat er in 2019 zelfs een 51% aanval plaatsvond.
Ethereum-ontwikkelaars verhuizen naar een parallel universum waar ze niet gehackt zijn
Dit verhaal vernietigt de mythe van een egalitair, gedecentraliseerd ecosysteem. Als u meedoet met de rest en vervolgens opgelicht wordt, vergis u dan niet: de blockchain zal voor u wél onveranderlijk zijn. Maar wanneer de winst van de elite in het geding komt, vliegen alle garanties het raam uit en vindt zij een manier (desnoods buiten de blockchain om) om haar enorme financiële en politieke macht in het systeem te gebruiken, zichzelf te redden en haar suprematie te herstellen [5] Als u meer DAO-gekte wilt, deze keer in de categorie “incompetentie en overmoed”, raad ik u ook het SpiceDAO-verhaal aan. Daarin verwerft een groep het script van een niet-geproduceerde Dune-verfilming (van regisseur Alejandro Jodorowsky) en denkt daarmee een groot amusementsconglomeraat te kunnen oprichten. Wat volgt is drama..
En dan tenslotte nog een definitie van non-fungible tokens
Hier zijn we dan, eindelijk uitgerust met alle achtergrondinformatie die we nodig hebben om uit te leggen wat NFT’s zijn. Omdat deze conceptueel complex zijn, moeten ze vanuit verschillende invalshoeken worden gedefinieerd. In de praktijk is een NFT een eigendomsbewijs dat op een blockchain is vastgelegd. Een (treffende) vergelijking met het echte leven zou een casinofiche zijn: als u de chip bezit, bent u eigenaar van wat daarmee overeenkomt, maar het staat u vrij om hem weg te geven of te verkopen als u een koper vindt. Technisch gezien is het een slim contract dat een of meer van die fiches (“tokens”) bevat – een soort spreadsheet waarin staat wie elk van hen bezit, en functies die hun overdracht afhandelen.
Zo’n slim contract bevat doorgaans links naar de middelen die overeenstemmen met elk token, omdat het opslaan van de middelen zelf op de blockchain te duur zou zijn. In het slechtste geval kan deze link een gewone HTTPS-link zijn, en is als zodanig onderhevig aan linkrot (dat wil zeggen, over een paar jaar kan de URL naar niets verwijzen omdat de domeinnaam is verlopen of van eigenaar is veranderd). Een betere aanpak is het gebruik van een IPFS-link — maar dat biedt ook geen garanties. En u moet er uiteraard op vertrouwen dat degene die de opslag beheert, na de verkoop niet vervangt wat er aan de andere kant staat door bijvoorbeeld een poep-emoji.
Dit gebeurt er als u een link koopt
“Wacht, dat is het al?” vraagt u achterdochtig. Yep. Dat is alles. Het bezitten van een non-fungible token betekent gewoon dat een slim contract zich, ergens, in een staat bevindt die zegt “[Naam] bezit het fiche met ID 0x12345”. Welke rechten of aanspraken u aan dit eigendom ontleent, loopt sterk uiteen. Tokens zouden door andere toepassingen kunnen worden gebruikt: een ontwikkelaar zou een messaging-app kunnen maken waarbij u alleen toegang hebt tot bepaalde kanalen als u een specifiek token bezit. Of misschien kunt u alleen interactie hebben met een bepaalde dApp als u een specifiek token bezit. Sommige toepassingen zijn gewoon sociale constructies: een kunstenaar kan een dApp creëren met een herenakkoord dat elk token een bepaald kunstwerk vertegenwoordigt, en eigendom van het token staat gelijk aan eigendom van het bijbehorende bestand. Dit brengt ons tot een zeer controversiële vraag in de NFT-ruimte.
Wat betekent digitaal eigenaarschap?
Het idee om digitale goederen te bezitten bestond al lang voordat de NFT’s ten tonele verschenen. Gamers zwoegen al jaren lang in MMORPG’s om uitrusting van S-klasse te verkrijgen die ze kunnen gebruiken en waar ze waarde uit kunnen halen (door gemakkelijker monsters te doden). Toch zou men kunnen aanvoeren dat ze niet echt eigenaar zijn van die items in het spel, aangezien die slechts een vermelding zijn in de database van een of andere spelontwikkelaar. Het item kan theoretisch elk moment worden verwijderd, en in feite is het voorbestemd om op een dag te worden verwijderd wanneer het spel wordt stopgezet en de servers worden uitgeschakeld. In de ogen van NFT-aanhangers is dit een zeer goede reden om deze eigendomsinformatie over te brengen naar de blockchain, waar die veilig is zijn voor willekeurige beslissingen (op voorwaarde dat het slimme contract niet wordt gehackt of vol bugs zit). Het blijft onduidelijk wat u aan een door blockchain ondersteund zwaard van +100 hebt als de ontwikkelaar van het spel zegt dat u het voortaan niet meer kunt gebruiken, of als het betreffende spel niet meer bestaat, maar dat terzijde.
De harde werkelijkheid luidt als volgt: er is in feite geen concept van eigendom puur in het digitale domein., en dat kan ook nooit zo zijn. Dit is iets waar de rest van de software-industrie al lang geleden achter is gekomen. Wanneer u een programma online koopt, krijgt u een licentie die u bepaalde rechten geeft, zoals het gebruik van de software. Maar u bezit het niet; het programma blijft het intellectuele eigendom van de ontwikkelaar. Omgekeerd is er ook geen concept van diefstal in het digitale domein (“diefstal is het nemen van andermans persoonlijke eigendom met de bedoeling die persoon het gebruik van zijn eigendom te ontnemen”), waar alles uit gegevens bestaat. Wettelijk gezien kan ik uw gegevens niet stelen omdat u die gegevens daarna niet opeens kwijt bent. Ik kan er alleen toegang tot verkrijgen of ze kopiëren zonder uw toestemming. Voor het geval u het zich ooit hebt afgevraagd: dit is de reden waarom softwarepiraterij altijd wordt berecht onder beschuldiging van inbreuk op het auteursrecht, in tegenstelling tot alles wat met diefstal te maken heeft.
Digitaal eigenaarschap samengevat in een tweet
Als u iets in het echt koopt (bijvoorbeeld een stokbrood), is het heel moeilijk om uw eigenaarschap te betwisten. Dat is niet omdat u trots met het bonnetje van de bakkerij kunt zwaaien in het gezicht van een ontkenner. Dat is omdat u het stokbrood stevig maar voorzichtig in uw armen houdt (zoals het hoort) en zegt “kijk, hier is het, ik heb het, dus het is van mij”. De onderliggende boodschap is dat het stokbrood, als een materieel object, uniek is (er zijn vele stokbroden, maar slechts één is dit stokbrood), en het presenteren ervan in uw rechtmatige beheer is voldoende bewijs dat het van u is. Digitale objecten bezitten deze eigenschap niet, vanwege hun aard als reeksen bits die dagelijks meerdere malen worden gekopieerd in het proces van hun beoogde gebruik. De oplossing van de NFT-ruimte om ze te voorzien van een serienummer verandert niets aan dit fundamentele feit. Uw gecertificeerde afbeelding van een lelijke aap is precies dezelfde als die waarop ik met de rechtermuisknop klikte en opsloeg.
Maar wacht, zegt u, er zijn iets abstractere bezittingen waarvan u het eigendom niet zo gemakkelijk kunt bewijzen. Neem bijvoorbeeld een stuk land: het feit dat u het bezet houdt, maakt u nog niet de jure eigenaar ervan. Om uw eigendomsrechten aan te tonen, moet u een akte laten zien die net zo goed op een blockchain kan worden opgeslagen, waar hij openbaar, geverifieerd en niet te controleren zal zijn. Wat klinkt als een sterk argument ten gunste van NFT’s blijkt juist het tegenovergestelde te zijn. Stelt u zich voor dat u een stuk land koopt en de akten worden opgeslagen in de Ethereum-blockchain. U komt bij uw nieuwe huis aan, maar daar zit ik al op de bank (in een badjas). “Dit is mijn huis, ik heb het gekocht!” protesteert u, wijzend op het bijbehorende slimme contract. Maar ik antwoord dan als volgt: Nou, ik heb het ook gekocht”, dan laat ik u mijn eigen, even geldige slimme contract zien op de Solana-blockchain. En ik voeg daar bovendien aan toe: “Ik erken de autoriteit van de Ethereum-blockchain niet” [6] En waarom zou ik? Er zijn letterlijk duizend concurrerende blockchains! Ja, duizend ja. Andere voorbeelden zijn Tezos, EOSIO, Stellar, Neo, QTUM, Waves…. Dan zijn de mogelijke acties:
- Van mijn eigendom afgaan.
- Wachten tot meneer Buterin de Volksrepubliek Ethereum uitroept (wat trouwens een oligarchie zou zijn), een leger opricht en uw eigendomsrechten tegen de mijne afdwingt.
- Uw probleem voorleggen aan de lokale rechtbank – uw meest waarschijnlijke keuze.
En dit brengt ons tot twee belangrijke voorwaarden voor het concept van eigendom. Eén: er kan geen sprake zijn van eigendom van digitale goederen omdat deze niet uniek zijn. Twee: er kan geen eigendom van fysieke goederen zijn zonder een centrale autoriteit (oftewel de overheid). Hieruit volgt dat NFT’s, die aan geen van beide voorwaarden voldoen, niets te maken hebben met eigendom.
Dus wat zijn NFT’s dan?
Dat is nou het grappige. Dat weet eigenlijk niemand. Na veel hoofdbrekens kunnen regelgevers ze als effecten beschouwen. Advocatenkantoren waarschuwen dat, tenzij een NFT vergezeld gaat van een expliciete overeenkomst, de impliciete overeenkomst waarschijnlijk alleen betrekking heeft op het weergeven van het overeenkomstige digitale goed. En niets meer: u zou bijvoorbeeld geen T-shirt mogen bedrukken met uw CryptoPunk van een miljoen dollar. Dat is pijnlijk, nietwaar?
Optimisten schilderen NFT’s af als een manier om kunstenaars te steunen en hen te bevrijden van de vereisten bij kunstgalerieën. Slimme contracten, zo stellen ze, kunnen ook bepalingen bevatten die de oorspronkelijke artiest in staat stellen royalty’s te verdienen op elke volgende verkoop. Het valt niet te ontkennen dat een aantal kunstenaars enorme bedragen heeft ontvangen uit de verkoop van NFT’s, maar de algemene perceptie van hoe de NFT-kunstmarkt eruitziet, wordt sterk vertekend door transacties die veel media-aandacht krijgen maar toch anekdotische records breken. Kunstenares Kimberly Parker dook samen met een datawetenschapper de cijfers voor ons in en zij onthulden een aantal interessante feiten.
Primaire NFT-verkoop: prijsverdeling. Bron
- De overgrote meerderheid (ca. 70%) van de verkochte NFT’s vindt nooit een secundaire koper.
- Slechts ongeveer 10% van de NFT’s worden ooit voor meer dan $ 400 verkocht. Het gebruik van collecties in plaats van individuele kunstwerken laat precies dezelfde trend zien.
- Voor een NFT die voor $ 100 wordt verkocht, kunnen de platform- en gaskosten 70% tot 150% van de hele prijs uitmaken. Dit betekent dus dat de artiest in dit geval gemiddeld geld verliest.
Een blik op de weinige projecten die op dit gebied goed presteerden geeft een verontrustend beeld, waarbij de intrinsieke of artistieke waarde van een stuk er nauwelijks toe doet in vergelijking met het vermogen van de verkoper om een hype te creëren en media-aandacht te genereren. In een vrij voorspelbare wending blijkt het inzetten van influencers zoals Logan Paul of MrBeast bij letterlijke NFT-pump and dump-trucs een zeer winstgevende strategie te zijn. Datzelfde geldt voor het betrekken van beroemdheden zoals Paris Hilton (wat is haar bijdrage, buiten haar imago en media bereik?) of Justin Bieber. Maar als u geen community hebt die u kunt mobiliseren of niet zomaar beroemdheden kunt inzetten, maar wel een paar honderdduizend dollar te besteden hebt, kunt u waarschijnlijk toch nog uw eigen hype creëren door een recordaankoop te doen en vervolgens te wachten tot nieuwspagina’s hiermee gevuld worden.
Dus wat zijn NFT’s nou echt?
We lijken op een dood spoor te zitten: NFT’s vertegenwoordigen geen adequaat bewijs van eigendom en lijken, net als de technologie waarop ze gebaseerd zijn, vooral reeds beroemde of rijke mensen nóg rijker te maken. We zagen eerder al dat Bitcoin en Ether geen valuta zijn omdat er geen echte producten mee kunnen worden gekocht. Men denkt dat NFT’s werden bedacht om deze leegte op te vullen: om een markt te creëren die het mogelijk zou maken dat valuta eindelijk binnen het ecosysteem zouden circuleren. Om dit te doorzien is het belangrijk om te begrijpen hoe het geld in de cryptocurrency-wereld rondgaat.
Ethers en Bitcoins worden in hun respectieve omgevingen uit het niets gecreëerd, en vallen uit de lucht als beloning voor miners voor het in stand houden van de infrastructuur van elk netwerk. Maar deze miners, echte mensen die gewoon rekeningen moeten betalen, moeten vroeg of laat hun BTC of ETH inruilen voor echte valuta. Zelfs early adopters die in het begin met weinig investeringen aanzienlijke hoeveelheden munten konden delven of verwerven, hebben een sterke drang om die voor echt geld in te wisselen, simpelweg omdat ze niets hebben om hun cryptocurrency aan uit te geven.
Met Ethereum of Bitcoin kunt u geen echte goederen kopen, dus is er geen andere manier dan ze eerst in te wisselen voor bijvoorbeeld dollars. Maar hoe doet u dat? Er bestaan natuurlijk ruilplatforms, maar die fungeren slechts als intermediair tussen verkopers en kopers, waarbij ze in elke valuta net zoveel geld inbrengen als nodig is om de zaken glad te strijken. Als u bij hen met 10 miljoen dollar aan ETH aankomt, gaan ze niet alles accepteren. Als er vraag is naar 10 miljoen dollar in de markt, dan lukt zo’n verkoop natuurlijk wel. Anders blijft uw handelsaanbod in het systeem staan, en hopelijk – op voorwaarde dat niemand een aanbod plaatst met een aantrekkelijkere koers – zal uw ETH na verloop van tijd verkocht worden naarmate nieuwe mensen toetreden tot de gelukkige Ethereum-familie.
Een rij kan alleen korter worden als er mensen in de andere rij gaan staan.
Maar u ziet hoe dit plan nogal gebrekkig is, toch? Waarom zou iemand bij zijn volle verstand ETH of BTC kopen als hij weet dat hij er niets mee kan kopen? Het is onvermijdelijk dat ze hun cyber-goud later ook weer in dollars moeten omwisselen, dus waarom zouden ze hier überhaupt aan beginnen? Het antwoord is dat ze hopen winst te maken door hoger te verkopen dan ze gekocht hebben. Een wreed feit dat gemakshalve niet wordt vermeld in de nieuwskoppen is dat het cryptocurrency-ecosysteem een groot liquiditeitsprobleem heeft. Spectaculaire NFT-verkopen worden vermeld in dollars, maar vinden plaats in ETH – en deze geadverteerde dollarprijs blijft puur theoretisch totdat de cryptocurrency wordt omgewisseld. Het maakt weinig uit dat elke ETH verkocht wordt voor ongeveer $ 1800 (op het moment van dit schrijven) als er slechts vraag is naar 100 stuks. Uw $ 10 miljoen aan Ether wordt gewoon niet verhandeld.
Samengevat: grote munthouders hebben een dringende behoefte om te cashen, maar dat kunnen ze alleen als er een constante stroom mensen binnenkomt [7] Idealiter zou de instroom ook massaal moeten zijn, omdat een grotere vraag dan het aanbod de wisselkoersen zou opdrijven en de winstmarges van mensen die cashen zou vergroten. Het betekent dat gebruikers van cryptocurrency een direct financieel belang hebben bij massale adoptie en dit verblindt hen voor alle systeemfouten van het ecosysteem. In de woorden van Upton Sinclair, “het is moeilijk om een man iets te laten begrijpen, wanneer zijn salaris afhangt van het feit dat hij het niet begrijpt”., en de enige rationele reden waarom mensen cryptocurrency zouden kopen is om te speculeren. Structureel is de cryptowereld als geheel niet alleen afhankelijk van, maar heeft zij een existentiële behoefte aan speculatie om haar cashflow te verzekeren.. Het spreekt vanzelf dat genoemde speculanten al snel met precies hetzelfde probleem te maken krijgen en nieuwe kopers nodig hebben om winst te maken, en dat blijft zo maar doorgaan.
Het is geen piramide, maar eerder een soort kegel
In deze context is het verleidelijk om het NFT-fenomeen te herinterpreteren als een gefabriceerde hype, bedoeld om deze belangrijke nieuwe kopers aan te trekken. Het verklaart de schijnbare gebrek aan verband tussen de producten (dat wil zeggen, aantoonbaar afzichtelijke JPEG- of PNG-bestanden) en hun marktprijs. Het verklaart ook waarom grote houders van cryptokapitaal zo bereid zijn om obscene hoeveelheden cryptocurrency weg te gooien, terwijl je zou verwachten dat ze in plaats daarvan met pensioen gaan op verre eilanden. Het is simpel: als zij hun Ether nu kunnen cashen, zijn die munten dus eigenlijk niets waard. Het is dus logisch om ze op spectaculaire wijze te verkwisten, zodat er nieuwsberichten komen en het beeld ontstaat dat mensen een fortuin verdienen met NFT’s, waardoor de voorwaarden worden geschapen voor een toekomstige cash-out. Dat wil zeggen, waanzinnige verkoopprijzen genereren een mediahype, die mediahype levert nieuwe kopers aan, en de instroom van nieuwe kopers maakt het voor verkopers mogelijk om te cashen.
Dus als u geïnteresseerd bent in cryptocurrencies en NFT’s, zou u er flink naast zitten als u aanneemt dat dit de belangrijkste componenten van het ecosysteem zijn. Het enige dat telt in de cryptowereld zijn nieuwe deelnemers. NFT-projecten leven en sterven door hun vermogen om genoeg hype te genereren om buitenstaanders ervan te overtuigen dat ze een ongelooflijk rendement zullen zien als ze nu meedoen – waarvoor ze dus wel eerst Ethereum moeten kopen.
Blind in de zin dat het niets kan zien
Zoals u zich kunt voorstellen, kan zo’n verdorven structuur alleen maar slechte dingen aantrekken, en het ecosysteem wordt dan ook geteisterd door frauduleuze praktijken. Elke denkbare scam is op de een of andere manier aangepast aan deze nieuwe wereld, en ze zijn in feite allemaal de standaard werkwijze geworden omdat er geen regelgeving, consumentenbescherming of mogelijkheid tot verhaal halen is. Als u de NFT-markt betreedt, kunt u het volgende verwachten op wekelijkse basis:
- Wash trading, waarbij organisatoren van projecten hun eigen tokens kopen en verhandelen via meerdere accounts die ze zelf beheren om de prijzen op te drijven en een valse indruk van grote vraag te creëren.
- Rag pulls. Veel NFT-projecten stoppen niet bij het aanbieden van tokens, maar presenteren zich als crowdsourcing-mogelijkheden (pagina gearchiveerd om voor de hand liggende redenen) waarbij het geld van de verkoop geacht wordt te worden geïnvesteerd in de creatie van latere producten of diensten, zoals goodies, films, videogames, enzovoort. Met eventuele geassocieerde DAO’s kunnen deelnemers betrokken worden bij de aansturing van afgeleide projecten. Zoals u kunt verwachten van mensen die geen flauw benul hebben van de industrieën die ze willen ontwrichten, slagen ze er meestal niet in te leveren en/of gaan ze er simpelweg met de opbrengsten vandoor.
U kunt ook rekenen op aanvallen vanuit de cyberbeveiligingshoek: phishing, hacks van slimme contracten, malware en marktplaatsen met lekken. Maar wacht, laten we goede oude kunstroof ook niet vergeten, want niets belet u om NFT’s te maken van kunstwerken die u niet zelf bezit. De situatie is zo wijdverspreid dat DeviantArt een functie heeft ontwikkeld die automatisch NFT-inbreuken detecteert en al 80.000 waarschuwingen heeft opgeleverd.
Ondertussen vragen Twitter-advocaten zich serieus af of Seth Green nog wel de auteursrechten heeft die hij nodig heeft om zijn Bored Ape-tv-project voort te zetten. Het feit dat hij 100.000 dollar heeft betaald om zijn NFT terug te krijgen, wordt over het algemeen beschouwd als een positief resultaat in de NFT-wereld.
Conclusie
Oké, nu is tijd om een einde aan deze slechtnieuwsshow te maken. Het heeft even geduurd, maar we zijn er, en het is nu tijd om de vraag te beantwoorden waarmee we deze reeks ooit begonnen. Is het een goed idee om NFT’s te kopen? Nee. Blijf er verre van. En blijf ook uit de buurt van cryptocurrencies. Zelfs als u denkt dat u vanuit een utilitair perspectief de vele implicaties van het steunen van dit ecosysteem kunt negeren en u zich kunt concentreren op het organiseren van u eigen get-rich-quick-plan, is de kans groot dat het alsnog ernstig misgaat. Net als de laag eronder is de NFT-omgeving zo gestructureerd dat topspelers altijd een voorsprong hebben, zodat u de alomtegenwoordige pogingen tot oplichting moet afweren om een kans te maken op de kruimels die overblijven. Dit is het beste levensadvies dat ik u kan meegeven: als u denkt mee te doen aan de pump, maakt u in werkelijkheid deel uit van de dump.
En dan nu de million, nee, billion dollar question: zijn NFT’s een scam? Het antwoord op deze vraag hangt af van uw definitie. Zijn casino’s een scam? Alle casinospellen zijn zo ontworpen dat het huis altijd een statistisch voordeel heeft (zelfs blackjack, hoewel goede spelers deze kans kunnen terugbrengen tot 0,5%). Maar als u geluk hebt, zullen de casino’s u niet bedriegen en kunt u zo’n etablissement veel rijker verlaten dan toen u binnenkwam. Casino-eigenaren hebben wiskundig bewijs dat ze in het grote geheel altijd winst maken. En ze weten dat er af en toe een paar succesverhalen nodig zijn om de verliezers binnen te houden. Is dat een scam? Dat mag u zelf beslissen. NFT’s lijken daar in veel opzichten op, behalve dat u het comfort van de sterk gereguleerde 21e-eeuwse gokindustrie verlaat en de het wilde westen van de tech-wereld betreedt. En daar wordt u op de gemeenste manieren financieel uitgekleed.
Ik verwacht dat ik, zodra dit artikel is gepubliceerd, zal worden overspoeld met rooskleurige verhalen over mensen die schatrijk zijn geworden, net zoals u dat soort verhalen zult vinden als u zelf onderzoek doet naar dit onderwerp. Ik betwist niet dat NFT’s ook wel eens wat goeds hebben voortgebracht. Maar geen enkele hoeveelheid goeds kan opwegen tegen al het slechte (waar we overigens nog niet klaar mee zijn): de valse beloften, de roofzuchtige structuur en de kapotgemaakte levens.
Mijn laatste advies luidt als volgt: geloof geen enkel woord van wat NFT-eigenaren u vertellen. Ik hoop in ieder geval te hebben aangetoond dat de gemaakte winsten in deze wereld rechtstreeks voortvloeien uit het overtuigen van u en uw volle portemonnee om eraan mee te doen. Om nog maar te zwijgen over de verlammende cognitieve dissonantie die het gevolg is van het feit dat u het equivalent van tien jaarsalarissen hebt betaald voor een simpele link naar een jpeg-bestand. Diep van binnen, onder de opzichtige broederschap (“we gaan hier allemaal aan verdienen!”), weten ze dat handel in het beste geval een nulsomspel is. Het is hier ieder voor zich.
Kinderen voorlichten over de gevaren van NFT’s
Wat hebben we tot dusver geleerd? Ten eerste, dat cryptocurrencies louter middelen voor speculatie zijn. Ten tweede, dat NFT’s — nog zuiverder voertuigen voor speculatie – bovenop cryptocurrencies zijn gebouwd om er verkeer doorheen te jagen. Maar daar stopt het niet, want… waarom zou het? Er is nog een stuk dat daar bovenop komt. In het laatste deel van deze reeks kijken we naar het dreigende technologische auto-ongeluk dat de metaverse is, en ontdekken we dat we waarschijnlijk gegijzeld worden in de kofferbak. En om met een sombere noot te eindigen, sluiten we de reeks af met een bespreking van het effect van cryptocurrencies en NFT’s op de reële economie — en hun politieke implicaties.
Tips