Crypto, echt. Deel I: blockchains en cryptocurrencies

Goed, u wilt dus NFT’s kopen.

U hebt de verhalen gelezen over mensen die immens rijk worden met deze NFT’s of anders wel cryptocurrency, en denkt natuurlijk: waarom probeer ik het niet ook? Welnu, “Verkeerd gedacht” was een van de mogelijke kopjes voor dit artikel, maar het zal nog lang duren voor we tot deze conclusie komen. Het NFT-ecosysteem is op zichzelf al vrij complex, en de technologieën die hierbij zijn betrokken zijn bovenop andere gebouwd. Om echt te begrijpen wat NFT’s nou eigenlijk zijn, is er zekere basiskennis vereist.

Daarom is dit artikel verdeeld in drie delen, gerangschikt naar oplopend abstractieniveau. In het eerste deel gaan we het hebben over blockchain en de algemene concepten achter cryptocurrency. Dit zal ons in staat stellen om in het tweede deel het NFT-ecosysteem in te duiken, alvorens tenslotte de maatschappelijke en politieke gevolgen van deze industrie te bestuderen.

Blockchain-technologie

Hoewel blockchains in 2022 nauwelijks als “nieuwe technologie” kunnen worden beschouwd, ben ik altijd verbaasd bij het zien hoe beperkt het inzicht van de meeste mensen in blockchains is. Als u al weet wat blockchain is, kunt u dit gedeelte gerust overslaan. Als u dit nog niet weet, en als u echt overweegt om rijk te worden van cryptocurrencies, zou dit waarschijnlijk uw eerste red flag moeten zijn. Dacht u echt geld te verdienen aan entiteiten waarvan het kernconcept u totaal ontgaat? Om het allemaal enigszins beknopt en duidelijk te houden, zal de volgende inleiding een aantal oversimplificaties bevatten, maar hopelijk is het goed genoeg om dat ene aspect te begrijpen waar ik steeds op terugkom: het probleem dat moest worden opgelost met de creatie van blockchains.

Blockchains zijn “distributed ledgers”, oftewel “gedistribueerde grootboeken”. Met andere woorden: ze vormen een manier om gegevens op een gedistribueerde manier op te slaan. Op papier lijkt dit helemaal niet zo baanbrekend: de IT-wereld gebruikt al lang gedistribueerde databases om bedrijven in staat te stellen gegevens op meerdere locaties te repliceren en te synchroniseren. Maar deze locaties worden normaal gesproken beheerd door één enkele, betrouwbare entiteit (een bedrijf).

Blockchains hebben een extra eigenschap: ze kunnen worden verdeeld over tal van entiteiten die elkaar niet noodzakelijk vertrouwen. Om te illustreren waarom dit nodig is, kijken we naar Bitcoin: de cryptocurrency die de eerste succesvolle toepassing van blockchain-technologie was. Bitcoin is ontworpen als een monetair systeem dat geen centrale autoriteit nodig heeft om te functioneren. Het is een gedistribueerde database die informatie bevat over wie er hoeveel bezit, en deze database wordt bijgewerkt telkens wanneer er transacties plaatsvinden.

In mijn ervaring wordt het aspect “gedistribueerde gegevensopslag” van blockchains meestal wel goed begrepen. De meeste mensen hebben een goed begrip van het idee van aan elkaar geketende blokken informatie, met een controlecijfer (of cryptografische hash, in het onderstaande voorbeeld H genoemd) om de integriteit van de vorige link te bevestigen.

Een simpele keten van blokken

Aangezien alle deelnemers van het netwerk een consistente kopie van de blockchain moeten hebben, zijn er een aantal beveiligingsproblemen die moeten worden aangepakt. Wat weerhoudt u er anders van om deze gedistribueerde database te updaten met informatie die zegt dat u nu 10.000 BTC bezit? Aangezien er geen centrale autoriteit is, is uw woord even veel waard als dat van elke andere deelnemer aan het netwerk. Of, een nog beter idee: is er een manier om uw geld tweemaal uit te geven door meerdere transactieopdrachten te verzenden voordat de informatie de tijd heeft gehad om zich over alle kopieën van het grootboek te verspreiden?

De technische antwoorden op deze problemen doen er minder toe dan het gevolg ervan: blockchains zijn net zo goed een middel voor gedistribueerde opslag als algoritmes voor consensvorming. Ik wil dit punt even benadrukken, omdat het zo cruciaal is om blockchains te begrijpen: wat ze in feite opleveren is hun vermogen om informatie consequent te delen tussen meerdere niet-vertrouwde partijen die een direct financieel motief hebben om het met valse gegevens te vergiftigen.

Cryptovaluta (zijn geen échte valuta)

Dus hier zijn we dan, gewapend met een mooi tool voor het delen van gegevens. Hier toepassingen voor vinden blijkt zoals we zullen zien een veel moeilijkere opgave dan u in eerste instantie zou denken. In 2009 bracht een onbekende persoon (of groep personen) onder de naam Satoshi Nakamoto de eerste publieke versie van de Bitcoin-client uit, na een whitepaper een jaar eerder. Het idee achter Bitcoin was om een zuiver digitaal, peer-to-peer valutasysteem te creëren dat zonder banken zou kunnen functioneren – centraal of anderszins – en zonder de steun van enige staat. In de context van Bitcoin fungeert het grootboek als een register van alle bestaande “munten” in het systeem, waarbij elk blok een aantal transacties vertegenwoordigt. De Bitcoins circuleren in “wallets” (grofweg het equivalent van een bankrekening). Gebruikers kunnen het eigendom van hun portefeuilles aantonen met public-key versleuteling, en dit geeft hen het recht om hun geld naar anderen te sturen.

Op papier klinkt dit als een goed idee. Maar werkt het ook? Het antwoord op deze vraag kent vele facetten, maar laten we eerst eens een blik werpen op het huidige praktische gebruik van Bitcoin, dat tot op heden nog altijd de belangrijkste crypto-asset is. De eerste geregistreerde aankoop van fysieke goederen met cryptocurrency (een pizza voor 10.000 BTC in 2010) werd gezien als een bemoedigend teken dat dergelijke betalingen op een dag de norm zouden worden. Meer dan tien jaar later is echter duidelijk dat dat niet het geval is.

Veel verkopers, waaronder Tesla, Microsoft, Steam en Dell, probeerden allemaal op een bepaald moment Bitcoin te accepteren, maar zagen er om verschillende redenen uiteindelijk toch vanaf: beperkte vraag, instabiliteit van de wisselkoersen, of zelfs bezorgdheid over de ecologische impact (daarover later meer). Als valuta heeft Bitcoin dus gefaald. Ik verwacht dat veel voorstanders van cryptocurrency die uitspraak zullen betwisten, maar laten we de feiten onder ogen zien:

• Het is bijna onmogelijk om winkels te vinden die Bitcoin accepteren.
• De vertragingen bij de validatie van transacties zijn buitensporig. Als u naar een winkel gaat om met Bitcoin te betalen, moet u minstens tien minuten wachten voordat u weer weg kunt.
• Bitcoin-betalingen brengen transactiekosten met zich mee (kosten die aan de deelnemers van het netwerk worden uitgekeerd als betaling voor het bevestigen van transacties). Deze zijn momenteel relatief laag, zo’n $ 1 per transactie, maar stegen tot bijna $ 60 tijdens de boom van 2017.

Om een lang verhaal kort te maken: zelfs als u een bakkerij zou vinden die u een stokbrood wil geven in ruil voor Bitcoin, zou u lang in de rij moeten staan en twee keer zoveel moeten betalen voor uw brood als de winkelprijs. Er is slechts een beperkt aantal gevallen waarin geen van deze problemen van toepassing is, en dan hebben we het al snel over het kopen van drugs en het betalen van losgeld, situaties waarvan het maatschappelijk nut te betwisten is. Toch betekent het feit dat Bitcoin een vreselijk betalingssysteem is niet dat het niets heeft bereikt: mensen zijn momenteel bereid om meer dan $ 23.000 te betalen voor 1 BTC… Het moet dus toch wel enig nut hebben, nietwaar?

Als u cryptocurrency-enthousiastelingen polst die u misschien kent, zult u al snel ontdekken dat bijna niemand van hen Bitcoin heeft gekocht om het uit te geven (tenminste, niet voor de doeleinden die ze zouden willen toegeven), maar slechts met de bedoeling om het weer met winst door te verkopen. De belangrijkste reden waarom mensen Bitcoin kopen, is speculatie: hoewel het project als valuta mislukte, overtrof het alle verwachtingen als goksysteem. Begrijp me niet verkeerd, ik heb niets tegen gokken. Als we dit echter verwarren met iets anders, leidt dit meestal tot uw financiële ondergang. Maar toch, als we aan het begin hebben vastgesteld dat het uw doel is om stinkend rijk te worden, dan is dat geen probleem: we zitten nog steeds op het goede spoor!

Als er iets is waar de cryptocurrency-wereld van houdt, is het wel een lijn die omhoog gaat
Bron: Cambridge Bitcoin Electricity Consumption Index

De kritiek op Bitcoin gaat nog verder. Een van de belangrijkste argumenten tegen Bitcoin is hoe vreselijk inefficiënt het netwerk eigenlijk is. Het kan slechts drie tot zeven transacties per seconde (TPS) verwerken, in tegenstelling tot echte betalingsverwerkers zoals Visa en MasterCard (respectievelijk 1700 en 5000 TPS, met een maximumcapaciteit ver daarboven). Ethereum, een andere grote blockchain, rapporteert gemiddeld 15-25 TPS – iets beter, maar nog steeds lichtjaren verwijderd van enige vorm van schaalbaarheid. Die cijfers zouden over het hoofd kunnen worden gezien als de kosten voor het bereiken van die miezerige 3-7 TPS niet zo ongelooflijk hoog waren. Elke transactie vergt een stroomverbruik van meer dan 2000 kWh, wat neerkomt op een totaal van naar schatting 89 terawattuur (TWh) voor het jaar 2022 (live statistieken zijn hier terug te vinden). Vergelijk dat eens met de 0,000109 TWh die MasterCard in heel 2019 heeft verbruikt, en bedenk daarbij dat zij ook nog eens duizend keer meer met die energie konden doen. Vergelijk dat nu eens met het verbruik in 2021 van Frankrijk (441 TWh) of Duitsland (503 TWh), en probeer er niet te veel bij stil te staan dat Europa zich midden in een grote energiecrisis bevindt [1] Tegenargumenten van blockchain-enthousiastelingen met betrekking tot deze problemen worden in de volgende paragraaf bestudeerd..

De oorzaak van dit absurde energieverbruik is een mechanisme dat “proof-of-work” heet. Ik heb al eerder gezegd hoe blockchains een aantal garanties moeten bieden. Eén daarvan is het feit dat kwaadwillende actoren geen valse informatie in het grootboek kunnen injecteren. Om dit te voorkomen, moet elk blok dat aan de keten wordt toegevoegd door het netwerk worden gevalideerd. Dit proces houdt in dat deelnemers aan het netwerk met elkaar wedijveren om een complex probleem op te lossen [2] Wie als eerste de oplossing voor dit probleem vindt, krijgt een beloning (momenteel 6,25 BTC). Dit proces wordt “mining” genoemd en op deze manier verschijnt er nieuwe valuta in het systeem. Zonder dit beloningsmechanisme zou niemand geneigd zijn te helpen bij het valideren van transacties en zou het hele systeem in elkaar storten.; het onderliggende idee is dat geen enkele aanvaller ooit genoeg rekenkracht (d.w.z. energie) zou kunnen verspillen om de rest van de deelnemers te overtreffen. Hier is een voorbeeld van het soort hardware dat je nodig hebt voor een redelijke kans op een oplossing:

Een mining farm met 2500 GPU [3] Grafische kaarten zijn zeer efficiënt voor het soort operaties dat dit soort mining vereist, maar zijn wel de voornaamste hardwarecomponenten die door miners worden gebruikt. De vraag naar grafische kaarten leidde tot een wereldwijd tekort waar we nog steeds mee worstelen. Bron

Een korte masterclass in wishful thinking

Voorstanders van cryptocurrencies wijzen er al snel op dat veel (zo niet alle) problemen die in dit eerste deel zijn geschetst, te maken hebben met slechte ontwerpkeuzes tijdens de start van Bitcoin, en dat blockchains in 2022 niet meer zijn wat ze in 2010 waren. Het zal u ongetwijfeld opgevallen zijn dat ik steeds verwijs naar “blockchains” in het meervoud. Dat komt omdat er vandaag de dag veel bestaan, elk geïmplementeerd met verschillende eigenschappen in gedachten. In het licht hiervan volgen hier de twee voornaamste tegenargumenten die routinematig worden aangevoerd:

• Er zijn alternatieven voor verspillende proof-of-work algoritmes, zoals proof-of-stake algoritmes [4] Proof-of-stake algoritmes zullen in een ander deel van dit artikel in meer detail worden besproken, aangezien die energieverbruikkwesties inruilen voor problemen met verslechterde governance.;
• Er wordt onderzoek verricht om het aantal transacties per seconde dat door blockchains wordt verwerkt te verbeteren, mogelijk via zogenaamde “Layer 2“-protocollen zoals Lightning [5] Lightning is een protocol dat bovenop Bitcoin is gebouwd en vertrouwt op slimme contracten om betalingskanalen tussen gebruikers te openen (ten koste van het immobiliseren van wat kapitaal). Een systeem dat enigszins vergelijkbaar is met balansen stelt gebruikers in staat om geld onderling over te maken totdat ze besluiten om uit te betalen, op welk moment de resulterende transactie wordt vastgelegd op de blockchain. Ironisch genoeg houdt de oplossing die deze L2-protocollen bieden voor de inefficiëntie van de blockchain meestal in dat transacties buiten de blockchain worden gebracht, of erger nog: dat de decentralisatie wordt opgegeven..

En die voorstanders lijken gelijk te hebben: blockchains hoeven niet zo vreselijk te zijn in wat ze doen als Bitcoin, en men kan stellen dat de hele technologie nog in de kinderschoenen staat. Ik twijfel er niet aan dat ze nog drastisch verbeterd kunnen worden. Helaas doet dit er allemaal niet toe. De geschiedenis van de wetenschappen leert ons dat de verspreiding van technologieën, hoe baanbrekend ook, in het beste geval tientallen jaren vergt.

Een voorbeeld: wat voor coole nieuwe blockchains er dit jaar ook worden ontworpen, Bitcoin en Ethereum blijven de dominante spelers, en het is onwaarschijnlijk dat dit in de nabije toekomst gaat veranderen. Hoewel de grote spelers nieuwe bijdragen op dit gebied zouden kunnen integreren (zoals Ethereum, dat proof-of-work algoritme achter zich laat), zal dit alleen per afzonderlijk geval gebeuren, over lange perioden, en binnen een beperkt bereik. Met andere woorden: tenzij er een herziening van enorme proporties van het ecosysteem plaatsvindt, zullen de huidige blockchains en al hun problemen (waaronder een aantal waar ik hier niet op in ga [6] Het grootste deel van de resterende discussie over de uitdagingen van cryptocurrencies draait om de privacygaranties die ze bieden (wat er niet veel zijn in het geval van Bitcoin). Mijn gevoel is dat dergelijke overwegingen er niet al te veel toe doen in het grote geheel der dingen nu we hebben vastgesteld dat cryptocurrencies sowieso niet kunnen worden gebruikt om iets te kopen.) op min of meer identieke wijze blijven bestaan.

De gebroken libertarische belofte

De laatste nagel aan de doodskist komt echter uit een zeer onverwachte hoek, en met een botte kracht die alles wat tot nu toe besproken is tot betekenisloos stof doet vergaan. Decentralisatie, zoals ik in mijn inleiding tot blockchains zwaar heb benadrukt, is de bestaansreden van cryptocurrencies. De meest fervente voorstanders gaan zelfs zo ver dat ze stellen dat alle hierboven beschreven kosten en onhandigheden de prijs zijn die ze bereid zijn te betalen voor peer-to-peer betalingen die de noodzaak van vertrouwde derde partijen echt wegnemen. Bekijk de vier minuten durende Declaration of Bitcoin’s Independence [7] De mensen in deze video vertegenwoordigen misschien niet het officiële standpunt van de huidige beheerders van Bitcoin (als ze überhaupt al een standpunt hebben), maar zijn representatief voor de opvattingen die door vele anderen in de cryptocurrency-community worden gedeeld. (hier is het transcript voor degenen die liever lezen dan kijken) en kijk of u de anti-establishment-achtige taal kunt ontdekken.

Dit is mijn punt: als cryptocurrencies geen echte decentralisatie bieden – een echt alternatief voor door de staat en banken gecontroleerde betalingssystemen – kunnen ze net zo goed helemaal niet bestaan. Wat zouden gecentraliseerde cryptocurrencies anders zijn behalve een veel slechtere manier om een dienst te verlenen die al door Visa en MasterCard wordt aangeboden?

Zet u schrap voor een vervelende waarheid: blockchains zijn niet écht gedecentraliseerd. En dit is op heel veel niveaus waar. Als we Bitcoin weer als voorbeeld nemen, zult u zich herinneren dat dankzij proof-of-work gebruikers enorme hoeveelheden rekenkracht moeten kunnen leveren om deel te nemen aan het netwerk. Bezit u een GPU-boerderij zoals op de foto hierboven? Zo niet, dan is het hoogst onwaarschijnlijk dat u ooit een transactie kunt valideren. Tot overmaat van ramp vergroten grote spelers, die beloond worden om als eerste een transactie te valideren, hun kansen door hun middelen samen te voegen, wat leidt tot een nog verdere concentratie van de verwerkingskracht van Bitcoin.

Hashrate-distributie in het Bitcoin-netwerk. Bron

Bovenstaand diagram laat zien dat op het moment van dit schrijven meer dan de helft van de transacties op het Bitcoin-netwerk wordt afgehandeld door slechts vijf entiteiten. En het lijkt erop dat Ethereum zich in een vergelijkbare situatie bevindt. Als een van deze entiteiten 51% van het aandeel zou bereiken, zou dat een ramp zijn omdat – vergeet niet – blockchains voor een groot deel consensusprotocollen zijn. En consensus heeft geen zin wanneer één iemand de meerderheid heeft: diegene kan dan gewoon beslissen wat hij of zij wil.

Toegegeven, we lijken nog lang niet zo ver te zijn, dus Bitcoin en Ethereum zijn nog steeds technisch gedecentraliseerd. Maar we zijn ook heel ver verwijderd van het oorspronkelijke peer-to-peer ideaal: er is geen manier voor u, als nieuwkomer, om zinvol deel te nemen aan het netwerk. En als er beslissingen moeten worden genomen over de toekomst van deze blockchains, is het duidelijk dat de stem van deze entiteiten zwaarder zal wegen dan de uwe.

Proof-of-stake algoritmes, waarnaar eerder al verwezen werd, stellen voor om de zeer verkwistende proof-of-work schema’s te vervangen door de validatie niet te baseren op de ruwe energie die je kunt gebruiken, maar op de hoeveelheid valuta die je als onderpand kunt aanbieden. Hoewel er geen twijfel over bestaat dat de planeet hiermee beter af zal zijn, is het ook overduidelijk dat dergelijke algoritmen de macht in handen leggen van een beperkt aantal rijke individuen waar u hoogstwaarschijnlijk nooit bij zult horen. Het is voor niemand een verrassing dat de zelfverklaarde libertaire tendensen van Silicon Valley een variant van het late-fase-kapitalisme hebben gecreëerd (waar zij aan de top staan).

Een goede illustratie van dit probleem is de geplande overstap van Ethereum op een proof-of-stake algoritme later dit jaar. Het is geen beslissing die ik bekritiseer, gezien de hoeveelheid energie die het uiteindelijk zal besparen. Men kan er echter niet omheen dat een crypto-aristocratie de spelregels verandert die voor iedereen gelden. Dit gebeurt bovendien op een manier die aantoonbaar hun macht over het ecosysteem als geheel zal consolideren [8] Meer informatie over het besluitvormingsproces van Ethereum vindt u hier. Er staat daar dat “Ethereum governance gebeurt off-chain met een grote verscheidenheid aan belanghebbenden die betrokken zijn bij het proces.”.

Maar wacht… er is nog meer! Trail of Bits heeft ook een geweldig onderzoeksverslag onder de titel Unintended centralities in distributed ledger, met daarin details over andere technische uitdagingen voor decentralisering in blockchains [9] Wellicht hebt u ook interesse in dit artikel uit 2019 met wiskundig bewijs van de “onmogelijkheid van volledige decentralisatie in toestemmingsloze blockchains“.:

• Het aantal entiteiten dat nodig is om het netwerk te verstoren is een stuk lager dan u zou verwachten;
• Blockchain-ontwikkelaars concentreren een onevenredige hoeveelheid macht, die alleen kan worden betwist door middel van zeer verstorende vorken.

Over het geheel genomen zijn blockchains (strikt genomen) gedecentraliseerd in de zin dat ze niet door één enkele entiteit worden gecontroleerd, maar in de praktijk zijn ze toch zeer gecentraliseerd doordat een paar entiteiten de meeste macht in handen hebben.

In feite gaat het hier dus over bankieren via de achterdeurtjes.

Dus we hebben inmiddels wel vastgesteld dat blockchains toch niet echt gedecentraliseerd zijn. Maar de cryptocurrency-industrie dan? Bestaat die werkelijk uit die-hard activisten die de mensheid willen bevrijden uit de greep van corrupte staten, zoals op het etiket wordt geadverteerd?

Na een snel onderzoek naar de grootste namen op het gebied van cryptocurrency lijkt dit antwoord hierop “absoluut niet” te zijn. Elon Musk, Peter Thiel, Jack Dorsey en de gebroeders Winklevoss, om er een paar te noemen, hebben naar verluidt allemaal massaal geïnvesteerd in cryptocurrencies. Houden tech-miljardairs er een geheime agenda op na om de macht terug te geven aan het volk? Dat klinkt niet erg waarschijnlijk: ik betwijfel of de rijkste 1% van de wereld veel belang heeft bij het omverwerpen van het algemene kapitalistische kader waar ze juist zo van profiteren.

Laten we eens naar het grotere geheel kijken. Stel dat u na dit alles toch nog Bitcoin wilt kopen. Hoe gaat dat in zijn werk? De kans is groot dat u op zoek gaat naar een online exchange die uw zuurverdiende euro’s kan omzetten in de cryptocurrency van uw keuze [10] Ja, er bestaan inderdaad manieren om een ontmoeting met particuliere verkopers te regelen en de ruil offline uit te voeren, maar we weten allemaal dat u dat niet gaat doen. In ieder geval vertegenwoordigt dit slechts een heel gering deel van alle transacties.. Deze platforms fungeren als de poortwachters naar de wereld van de cryptocurrency. Ze vragen om een kopie van uw paspoort, verifiëren uw identiteit om aan alle overheidsvoorschriften te voldoen, en vervolgens kunt u geld storten via een bankoverschrijving of een creditcard. Daarna kunt u uw saldo op het platform gebruiken om cryptocurrency te kopen – tegen een vergoeding natuurlijk.

Er zijn veel platforms waaruit u kunt kiezen, maar als u naar hun partners kijkt, schetst dat een verontrustend beeld:

• Bitstamp deelt het bed met de Franse bank Crédit Agricole;
• FTX, bekend vanwege reclames tijdens de Super Bowl, lijkt in gesprek te zijn met Goldman Sachs;
• Coinbase ontving een investering van $ 10,5 miljoen van de Bank of Tokyo.

En zo kan ik nog wel even doorgaan Maar waarom zouden banken actief een technologie financieren waarvan de ideologische basis is om hen overbodig te maken? Het antwoord is, natuurlijk, dat dat niet het geval is. Banken hebben cryptocurrencies herkend als het speculatieve vehikel dat ze zijn en hebben zichzelf in een positie gebracht om zowel mee te doen aan het feest als op te treden als tussenpersoon wanneer u dat ook doet. Waarom? Omdat… nou ja, er geld te verdienen valt.

Een typische cryptocurrency-aankoop

De kers op de taart is de manier waarop dergelijke uitwisselingen onder de motorkap werken. Het blijkt dat wanneer u cryptocurrencies koopt, platforms gewoon uw saldo bijwerken in hun lokale database – omdat, nogmaals, het gebruik van de blockchain te duur en te traag zou zijn! Veel handelaren in cryptocurrency hebben in feite nog nooit één transactie naar de blockchain gestuurd, omdat het enige wat ze doen is het heen en weer converteren tussen valuta’s om te profiteren van fluctuerende wisselkoersen… en deze operaties vinden plaats op lokaal niveau.

En hier is de cirkel rond: toegang tot de wereld van cryptocurrencies kan alleen worden verkregen via een handvol bedrijven, die in wezen bijhouden hoeveel (crypto-)geld u bezit totdat u besluit het op te nemen. Als dit niet de exacte definitie is van de banksector die we in de eerste plaats wilden ontvluchten (en ook nog eens heropgebouwd met hun financiering en begeleiding), dan weet ik niet wat het wel is.

Conclusie

Dit was al een heel verhaal, en toch, ongelooflijk maar waar, gaat het vanaf hier alleen maar bergafwaarts. Hoewel het bredere onderwerp dat ik wilde aansnijden de NFT’s waren, is het onmogelijk de ernstige bezwaren daartegen te begrijpen zonder een behoorlijk inzicht te hebben in het abominabele fundament waarop die zijn gebouwd. Omwille van de duidelijkheid zal ik de tot nu toe vastgestelde hoofdpunten nog eens samenvatten:

• Blockchains als technologie zijn consensus-vormende algoritmes vastgeniet op gedistribueerde databases. Ze zijn zeer inefficiënt in wat ze doen, wat ze (naar verluidt) compenseren door gedecentraliseerd te zijn.
• Cryptocurrencies werden oorspronkelijk ontworpen als alternatief voor echte valuta – een doel dat ze jammerlijk niet hebben bereikt. Ze ontaardden onmiddellijk in zeer volatiele speculatieve activa en hebben sindsdien geen praktisch nut meer gehad. Blockchains blijven een oplossing op zoek naar een probleem.
• De kernbelofte van decentralisatie is niet eens waargemaakt, wat een fatale klap is voor de hele onderneming. Gecentraliseerde cryptocurrencies zijn gewoon digitaal bankieren en dat hadden we al, alleen beter geïmplementeerd in elk denkbaar aspect. Maar we zijn hier nu eenmaal aangekomen onder het mom van het bouwen van het conceptuele tegenovergestelde, wat achteraf gezien alleen al de moeite waard was vanwege de pure ironie.

In de volgende aflevering: Ethereums slimme contracten, non-fungible tokens, en de subtiele kunst van het maken van ongelooflijk unieke jpeg-afbeeldingen op industriële schaal. Binnenkort meer!…