Kerstmis
Graaf Dracula nam een laatste hap en legde het lichaam voorzichtig neer. Het bloed druppelde van zijn hoektanden op zijn cape. Dracula huiverde. Hij had nog één ding op zijn lijstje staan dit jaar – een bezoek aan een officiële instelling. Hij had dus liever geen vlekken die hem in de weg zouden staan. De cape was op zijn minst zwart, gelukkig.
Dracula deed zijn cape af en sloeg hem over zijn arm. Hij haalde een rol uit zijn mouw en ging aan de wandel richting een gebouw met een bord waarop in grote letters stond “EU Commissie voor denkbeeldige wezens.”
De mand achter de toonbank keek op en wierp zijn blik op Dracula.
“GDPR, zei u?” In een klagerige toon: “‘De Kerstmand verzamelt persoonlijke informatie over onschuldige kinderen, waarvoor weten we niet, hij slaat de data op en profileert het op gedrag, of erger …’ Denkt u nou echt dat u origineel bent?” voegde hij in normale toon toe.
“Maar … de data … ” mompelde de graaf.
“Kom op, het is niet de eerste keer dat we dit soort onzin over GDPR en de Kerstman horen. Iedereen, inclusief zijn moeder, heeft er al over gezeurd.” De EU-commissaris opende een lade waarin een aanzienlijke stapel papier lag en gooide Dracula’s aanklacht er bovenop.
Hij keef vluchtig op zijn laptop, klapte het dicht en pakte het van de tafel.
“Hij verzamelt data. Ik ga je iets laten zien. Misschien wel als respect voor jouw oude nakomelingschap.”
Ze liepen beiden naar een opslagruimte. De EU-commissaris gooide de deur open en gebaarde naar de Graaf om naar binnen te gaan.
De kamer zat boordevol gekleurde mappen, die op rekken en planken stonden. Ze zagen erg oud uit en sommige hadden labels in andere talen. De commissaris ging naar het eerste lange rek, verdween zowat in het luchtledige en sloeg vervolgens met zijn hand op de plank:
“Onwettige betreding. Schending van verblijfsimmuniteit. Meestal door de schoorsteen. Zelfs in huizen zonder schoorsteen. Sommige van deze bestanden zijn afkomstig uit plekken die geheim zijn gehouden om de nationale veiligheid te waarborgen.”
Hij deed enkele stappen vooruit en wees naar een andere, kleinere kast, en tikte met zijn vingers: “Schending van het luchtruim. Vliegen zonder transponders. Ongeautoriseerde vluchten.”
De commissaris gleed met zijn vingers naar een kast met lichtgroene mappen:
“Dit zijn aanklachten voor bloedende harten. Dierenmishandeling. Herten dwingen om te vliegen, weet u wel. En ze eisen medische hulp voor Rudolph; die rode neus ziet er niet gezond uit.”
Dracula begon zich een beetje onzeker te voelen. Hij bleef staren naar de eindeloze planken met bestanden. De commissaris had het duidelijk naar zijn zin. Hij bleef staan bij een van de kasten, greep naar een map, opende het en las hardop voor: “‘Claus is de Duitse naam voor Nicolaas. Hoe is het mogelijk, vandaag de dag in 1944, dat een Duitser toegelaten wordt bij Britse legerofficieren thuis…?”
Hij zette de map terug en pakte een andere van een plank ernaast: Oh, dit is mijn favoriet! Afkomstig uit de Koude Oorlog! ‘Heeft u zich ooit afgevraagd waarom de Kerstman in het rood gekleed gaat?! De vertegenwoordigers van het communisme, die ons om de oren vliegen, ondermijnen onze principes. In de tussentijd bevindt de grootste speelgoedwinkel van Moskou zich op het Dzerzhinsky-plein, voorheen Lubyanka, naast het KGB-hoofdkantoor! Hoe komt hij eigenlijk aan al die cadeaus?'”
“Maar dat is geschiedenis,” probeerde Dracula. “Dat is het punt niet. In het tijdperk van digitale revolutie …”
“Digitale tijdperk? Wilt u het over het digitale tijdperk hebben? Vooruit dan!” De commissaris opende zijn laptop, legde het op een van de planken en opende een document. “Hier, lees dit eens!”
Dracula wierp een blik op de tekst: Ik werk voor een uiterst geheime organisatie die ik niet mag verhullen. Ik werk vaak vanuit huis met strikt geheime, vertrouwelijke informatie. Mijn computer blijft ’s nachts aanstaan, zelfs met Kerst. Daarom ben ik er zeker van dat de Kerstman de kans heeft gehad om de broncode in te zien, waarvan ik het doel niet mag verhullen. Sterker nog, hij heeft de broncode misschien wel aan mensen gegeven die een bedreiging voor voor onze nationale veiligheid.
“Nou, dat klinkt nogal dom,” bracht Dracula in.
“Dom? Er zijn nog ergere gevallen. Deze is werkelijk waar idioot, trouwens!” De commissaris opende nog een map, een gescande kopie van een handgeschreven pagina met een klungelige krabbel:
De Kerstman heeft een burgerschapsidentiteit van de Russische Federatie onder de naam Ded Moroz. Op die manier, door middel van ondernemingspartijen als dekmantel, infiltreert hij de kantoren van IT-veiligheidsbedrijven. Sterker nog, we zijn er zeker van dat hij ongeautoriseerde toegang tot de data van de klanten van deze bedrijven heeft en dat hij deze data door kan spelen naar derde partijen.
Anonieme ex-workshop elfen
“U bent dus niet echt uniek, mijn geliefde Graaf,” lachte de Commissaris, terwijl hij zijn laptop dichtdeed. “Er worden verschillende redenen genoemd, maar de aanklachten zijn allemaal hetzelfde – u bent erop uit om de feestdagen te verpesten. Maar zelfs als ik het zou willen – wat zeker niet het geval is – zou ik nog steeds de Kerstman niet kunnen straffen. Hij heeft een onwijs groot netwerk van dubbelgangers verspreid over de hele wereld. En zodra iemand een specifieke aanklacht naar voren brengt, blijkt dat de daad door een totaal andere persoon is gepleegd, iemand die verkleed was als de Kerstman. GDPR? Leuk geprobeerd. Heeft u enig idee wat de kinderen vandaag de dag schrijven aan de Kerstman? Hier, lees dit.” De Commissaris gaf Dracula een stuk papier met het handschrift van een kind.
Lieve Kerstman, Namens mijzelf, maar ook namens mijn vierjarige broertje Marcus, autoriseer ik u om onze persoonlijke data te verzamelen, te verwerken en op te slaan met als doeleinde de selectie en levering van Kerstcadeaus. Bijgevoegd de documenten die bewijzen dat dit notarieel is vastgelegd en getekend door onze ouders, onze wettelijke voogden. Geef mij alstublieft een hoverboard cadeau en een vishengel of Lego voor mijn broertje.
Amanda, 7 jaar
Het gezicht van Dracula werd donker.
“Hoe heeft u de brief verkregen? Rommelt u met privécorrespondentie? Is dat legaal?” snauwde hij.
“Denkt u echt dat u zo slim bent?!” De Commissaris werd rood. “Privacy van correspondentie! GDPR! U heeft geen idee hoe GDPR werkt, wel? U drinkt bloed, toch? Maar wist u dat bloed DNA bevat? En DNA is genetische informatie die persoonsgebonden is en geclassificeerd onder de speciale categorie persoonsgegevens. En u verzamelt het niet alleen, waarbij u handelt als gegevensbeheerder, u slaat het ook op en misschien verwerkt u het zelfs!”
“Ik verwerk het niet! Ik profileer niet eens op smaak!” schreeuwde de graaf uit angst, terwijl hij op instinctieve wijze zijn arm uitgooide, nog steeds gehuld onder zijn cape.
“En wat is dit?” brulde de EU-Commissaris, wijzend naar de bloedvlekken. “Een datalek?! Heeft u de toezichthoudende autoriteit gezien, en het datasubject?” Op dat moment verscheen er een nieuwe e-mailmelding op zijn laptop, met als onderwerp: Forensisch rapport. Maar wat de graaf opviel was de eerste zin: Geachte Commissaris Van Helsing.
“U!” mopperde Dracula. “Ik had het kunnen weten! Uw houten staak en knoflook werkten niet de afgelopen keer, en ik kan u verzekeren dat het dit keer ook niet zal werken!”
“Oh, dit keer heb ik een dodelijker wapen. Laten we zien hoe u de GDPR-dataleksancties aanpakt. Dat is €10 miljoen of 2% van uw algemene jaarlijkse winst, berekend over het voorgaande financiële jaar, waar wilt u mee beginnen?”, antwoorde Van Helsing.
Tips